بلوچستان در زمان سلوکیان (از 312ق م.تا 64ق م)

در میان جانشینان اسکندر سلوکوس(موسس سلسله سلوکیان 312ق م تا 280ق م) که بیش از دیگران با افکار فاتح مقدونی آشنا بود . سلسله ای تاسیس کرد که در ان خون ایرانی با خون مقدونی ممزوج گردید وی چند قطعه از سرزمین میراثی خود را در سرحدهای شرقی به چند راگوپتا پادشاه هند داد ودر عوض پانصد فیل دریافت کرد سلوکوس برای نگهداری سرحدهای غربی کشورش به آنها نیاز داشت رخج و بلوچستان جزو آن سرزمین ها به شمار می رفت .فرای معتقد است سلوکیان نفوذی در کرمان و نواهی مکران و آن سوی آب نداشتند اما به هر حال مکران نیز از نفوذ فرهنگ یونانی در دوره سلوکیان بی نصیب نماند .آن چه پس از این نقل میکنیم نظرات نویسنده بخش دوره سلوکی از تاریخ ایران کیمبریج است.بیکرمان تحلیل جالبی دارد وی می گوید یونانیان ساکن ایران میخواستند یونانی باقی بماند آنان شهرهای یونانی بر پا کردند و در آن به زبان یونانی سخن گفتند .

در بحرین واقع در خلیج فارس مسابقات ورزشی به سبك یونانی برگزار می گردید . مردم ایران زبان آنها را نمی دانستند و رسوم آنها را نا پسند می خواندند . نکته مهم آن بود که یونانیان اصراری در هم شکل کردن خود با ایرانیان نداشتند .

مردم به صورت پیش از غلبه مقدونی ها باقی ماندند . به خصوص مردم روستاها شیوه زندگی سابق خود را ادامه دادند . ایرانیان می توانستند هر آیین که به خواهند باقی بماند تغییر آیین مستلزم دانستن زبان یونانی و زندگی کردن به شیوه یونانیان بود چنان که پلوتارک می گوید کودکان بلوچستان درس می خوانند تا بتوانند آثار هومر را بخوانند.این کودکان وپدرانشان در میدانهای ورزشی به ورزش کردن به شیوه یونانی مجبور بودن کاری که رومیان از آن اکراه داشتند . کسی که این تشریفات پذیرش را رعایت می کرد یا نسبت به محیط بومی خود بیگانه بود یا بعد ها این بیگانگی را می یافت . به نظر می رسد قول بیکرمان تصویر روشنی از وضعیت ایران در زمان سلوکیان به دست بدهد آن چه در این تصویر باعث حیرت خواننده است مربوط به بلوچستان در زمان سلوکیان است اگر چه پلوتارک نویسنده یونانی (متوفی در حدود 120بعد از میلاد )و نویسنده کتاب با ارزش حیات مردان نامی ساکنین گدروسیا را وحشی خوانده است اما در توصیفی که از انها کرده نقض گفتارش معلوم می شود

اگر گفته وی در مورد کودکانه گدروسیا درست باشد باید گفت در آن زمان در گدروسیا دست کم در شهرهای آن مردمانی زندگی میکردند که مانند مردمان دیگر جاهای ایران از فرهنگی بالا برخوردار بوده اند . آنان سواد داشتند و به کودکان خود آموزش می دادند