مکران سرزمین جاودان

مکران ای سرزمین جاودان                         قدمتت همپایه هفت آسمان

ای سرا و مامن آزادگان                             دور باد از دامنت دست ددان

جای جای خاک تو بوی صفاست                 یادگار از مردمانی با حیاست

شیرمرد و جامه غیرت به تن                      مرد جنگ و کارزار و صف شکن

چشم تاریخ خود بود باری گواه                   بر  رشادتهای حمل و دادشاه

آن یلی که فوج شاهی را شکست              آن گرفته جان شیرین را به دست

نیست شخصی غیر شیرکوه سپید             دادشاهی که جهان چون او ندید

یک تنه رفتن به جنگ پرتغال                       دست خالی با مسلسل ها جدال

از که آید جز ز شاه کلمتی                         حمل غیور  و  صاحب  غیرتی

اجنبی بر خاک تو نابرده دست                    زانکه خاکت بر بلوچ پیراهنست

از تن ما پیرهن بیرون رود                           آن زمان که سر جدا از تن شود

از بلوچی و بلوچ این نکته دان                    هر چه پنداشتی ازین معنی همان

رسم او مهمان نوازی و صفا                       سر به قولش می شود از تن جدا

در مرامش رندی و مردانگی است               چون به غیرت در رسد دیوانگی است

هان که دیگ غیرتش ناور به جوش              تا چو شیران ناورد بر تو خروش

شهرهایت جنت روی زمین                        بلکه زیباتر ز فردوس برین

آریایی شهر تو ایرانشهر                            چون سراوان هیچ کس نادیده شهر

نیکشهرت از نکویی شهر نیک                    چابهار  چاربهارت بی شریک

در زمستان گر کنی یاد بهار                       یک سفر می بایدت تا چابهار

چون کنارک نیست جای دیدنی                  در ونیز و مارسی و هم سیدنی

سرزمین  مردم   آزاده خاش                      هر دم این خوبان به کارند و تلاش

زاهدانت شهر غیرت شهر دین                   موطن شمشادهای مه جبین

بیرک و تفتان و سپید و آهوران                   حجتی است بر اعتلای مکران

مکران تخت است و تفتان تاج اوست           بر سرش بادا مدام این تاج دوست

ای خوشــا بخت بلند آسمــــان                  در جوار تک کهت دارد مکان

بادهای موسمی چون می وزند                 ماتم و اندوه از دل می برند

خوش بود نمبی و خوشاکت به وقت           وان لوارت گر چه دارد سوز و تفت

زن فراموشی به فنوجت وزان                    مایه شادی روح است و روان

خاطر شوهر تهی از فکر زن                      خوش بخفته راحت و آسوده تن

وان موذن فارغ از بانگ و صلاه                   بلکه نوم و خیر من حی الصلاه

چون نگنجد وصف تو در این مقال               بهتر آن باشد که گویم حسب حال

مکران ای سرزمین جاودان                       قدمتت  همپایه هفت آسمان

ای سرا  و  مامن  آزادگان                         دور  باد از دامنت دست ددان

شعراز: سعید ملک زایی